Мірная і ваенная рэчаіснасць у зборніку Э. Хемінгуэя “Першыя сорак дзевяць апавяданняў”: узаемапранікненне і проціпастаўленне

Abstract

Зборнік “Першыя сорак дзевяць апавяданняў” – адна са спроб Э. Хемінгуэя абагульніць свае набыткі ў жанры малой прозы. У кнізе спалучыліся апавяданні розных гадоў. Адной з ключавых тэм, што яднае творы, з’яўляецца тэма вайны, якая характарызуе быццё цывілізацыі пасля падзей 1914–1918 гг. Паводле меркаванняў амерыканскага празаіка, вайна ўяўляе сапраўдны кантынуум; у сучасным яму свеце баявыя дзеянні не могуць скончыцца простым падпісаннем мірнага дагавору. Вайна пранікае ва ўсе сферы быцця асобы і вызначае яе паводзіны шмат часу пасля абвяшчэння афіцыйнага міру, яна становіцца неад’емнай часткай існавання ўсёй цывілізацыі. Каб перадаць гэтыя назіранні, Э. Хемінгуэй выкарыстоўвае шэраг мастацкіх прыёмаў: дакументалізму, мантажу, проціпастаўлення і інш. Адлюстраванню спецыфічнага аб’екта літаратурнага даследавання спрыяе простая, пазбаўленая залішніх упрыгожванняў, мова пісьменніка. = The collection “First forty none stories” is one of E. Hemingway’s attempts to summarize his achievements in the sphere of short story. The book unites works written in different time. One of the key issues is the war theme used to characterize the civilization existence after the events of 1914–1918. In E. Hemingway’s opinion war is a real continuum; in the modern world warfare cannot simply end in a peace treaty. War penetrates into any sphere of human life and determines people’s behaviour long after making official peace. It is an essential component of humanity existence. To prove these observations E. Hemingway uses a number of literary methods: documentary basis, literary montage and contrast. Simple, devoid of any decorations language helps to reproduce a specific sphere of literary investigation.